Кіруе з 30 студзеня 2021 года.
Ігар Ляшэнка скончыў Гомельскі дзяржаўны ўніверсітэт (1996 год) і Акадэмію кіравання пры Прэзідэнце Рэспублікі Беларусь.
Са снежня 1996 года — падатковы інспектар Дзяржаўнай падатковай інспекцыі па Савецкім раёне Гомеля.
У 1997-1998 гадах — інжынер другой катэгорыі аддзела маркетынгу Гомельскага хімічнага завода. З 1998 па 2006 год — начальнік планава-эканамічнага аддзела Гомельскага хімічнага завода.
У 2006-2013 гадах — дырэктар Гомельскага хімічнага завода.
З 2013 па 2014 год — першы намеснік старшыні канцэрна «Белнафтахім».
Старшыня канцэрна «Белнафтахім» у 2014-2018 гадах.
2018 - 2020 годы — намеснік Прэм'ер-міністра Беларусі.
З траўня 2020 года Ігар Ляшэнка з'яўляўся кіраўніком прадстаўніцтва «Гомельтранснафта Дружба».
Кіраваў з 21 верасня 2017 года да 29 студзеня 2021 года.
У 1989 годзе скончыў тэхналагічны факультэт Кіеўскага політэхнічнага інстытута. Пасля заканчэння інстытута атрымаў накіраванне на Гродзенскае вытворчае аб'яднанне «Хімвалакно» (цяпер — філіял «Завод Хімвалакно» ААТ «Гродна Азот»), дзе ў розныя гады працаваў інжынерам, інжынерам-канструктарам, вядучым інжынерам, намеснікам галоўнага механіка, начальнікам аддзела, начальнікам камерцыйнага упраўлення, намеснікам дырэктара па камерцыйных і эканамічных пытаннях.
З 2012 года і па кастрычнік 2014 года працаваў намеснікам генеральнага дырэктара ААТ «Гродна Азот» — дырэктарам вытворча-тэхналагічнага комплексу «Хімвалакно». З кастрычніка 2014 года па верасень 2017 года — намеснік старшыні канцэрна «Белнафтахім».
21 верасня 2017 года назначаны генеральным дырэктарам ААТ «Гродна Азот».
Кіраваў з 30 жніўня 2011 года да 20 верасня 2017 года.
У 1983 годзе з адзнакай скончыў факультэт эканомікі працы Гомельскага дзяржаўнага ўніверсітэта. Быў накіраваны на Гродзенскае вытворчае аб'яднанне «Хімвалакно». Сваю працоўную дзейнасць пачаў інжынерам па нарміраванні, затым працаваў начальнікам аддзела арганізацыі працы і заработнай платы, намеснікам генеральнага дырэктара па эканоміцы і інвесціраванні. 28 снежня 2005 года быў прызначаны генеральным дырэктарам ААТ «Гродна Хімвалакно».
30 жніўня 2011 года назначаны генеральным дырэктарам ААТ «Гродна Азот».
У 2006 годзе быў узнагароджаны Ганаровай граматай Савета Міністраў Рэспублікі Беларусь і знакам «Ганаровы хімік», у 2007 годзе — медалём «За працоўныя заслугі», прызнаны пераможцам конкурсу «Лепшы кіраўнік года ў Гродзенскай вобласці» ў намінацыі «Лепшы кіраўнік прамысловай арганізацыі».
Кіраваў з 12 жніўня 2009 года да 4 лютага 2011 года.
У 1965 годзе скончыў Томскі політэхнічны інстытут па спецыяльнасці «машыны і апараты хімічных вытворчасцей», у 1978 годзе — Харкаўскі інжынерна-эканамічны інстытут па спецыяльнасці «арганізацыя прамысловай вытворчасці».
Пачаўшы працоўны шлях у 1965 годзе, працаваў у розных пасадах на шэрагу прадпрыемстваў азотнай прамысловасці: памочнік майстра па рамонце, механік цэха канверсіі метану, старшы механік, начальнік аміячнай вытворчасці азотнатукавага завода ў г. Вахшы Таджыкскай ССР; намеснік начальніка цэха аміяку, старшы механік цэхаў аміяку хімічнага камбіната ў г. Наваі Узбекскай ССР; начальнік вытворчага аддзела, галоўны інжынер ВА «Азот» у г. Роўна Украінскай ССР; галоўны інжынер Чарапавецкага ВА «Азот», РСФСР; галоўны інжынер, дырэктар ВА «Азот» у г. Рассош Варонежскай вобласці; тэхнічны дырэктар, віцэ-прэзідэнт аб'яднання «Азот», г. Масква. З 2003 года працаваў тэхнічным кансультантам кампаніі «СярэднеАзГаз» (г. Масква), з 2006 года — першым намеснікам генеральнага дырэктара АТ «Энерджы Інвест» (г. Руставі, Грузія).
У 1990-1993 гадах — дэпутат Вярхоўнага Савета Расійскай Федэрацыі, намеснік старшыні Камітэта ВС РФ па пытаннях эканамічнай рэформы і ўласнасці.
12 жніўня 2009 года прыступіў да працы ў якасці выконваючага абавязкі генеральнага дырэктара адкрытага акцыянернага таварыства «Гродна Азот». З 1 кастрычніка 2010 года стаў генеральным дырэктарам ААТ «Гродна Азот».
Кіраваў з 6 снежня 2005 года да 26 чэрвеня 2009 гады.
Скончыў у 1979 годзе Мінскі радыётэхнічны інстытут, пасля працаваў інжынерам у ВА «Інтэграл» (г. Мінск), а з 1981 года — на розных пасадах на заводзе аптычнага станкабудавання ў Смаргоні (Гродзенская вобласць) і ў 1998 годзе стаў генеральным дырэктарам гэтага прадпрыемства. У 2002-2005 гадах працаваў намеснікам старшыні Гродзенскага абласнога выканаўчага камітэта.
Генеральным дырэктарам ААТ «Гродна Азот» быў прызначаны 6 снежня 2005 года.
Пад яго кіраўніцтвам ажыццяўлялася будаўніцтва ўстановак па вытворчасці біяпаліва і вуглекіслаты вышэйшай якасці, а таксама кагенерацыйных газатурбінных установак, рэканструкцыя шэрагу цэхаў і вытворчасцей прадпрыемства.
Кіраваў з 13 ліпеня 1992 года да 9 лістапада 2004 года.
Прыбыў на Азот у жніўні 1970 гады пасля канчатка Варонежскага тэхналагічнага інстытута. Свой працоўны шлях пачаў з пасады стажора начальніка змены цэха аміяк-2. У ліпені 1976 года быў назначаны намеснікам начальніка цэха аміяк-3 па тэхналогіі, а ў лютым 1985 года ўзначаліў цэх аміяк-4. У 1989-1992 гадах працаваў намеснікам начальніка, начальнікам вытворча-тэхнічнага аддзела, намеснікам галоўнага інжынера па вытворчасці.
З 13 ліпеня 1992 года назначаны генеральным дырэктарам Гродзенскага вытворчага аб'яднання «Азот».
Пад кіраўніцтвам В. В. Лангава на прадпрыемстве ў 1993 годзе пачата вытворчасць вадкіх азотных угнаенняў (КАС), у 1994 годзе наладжаны выпуск гидроксиламинсульфата крышталічнага. У 1996 годзе на базе выведзенага з эксплуатацыі цэха аміяк-2 арганізавана вытворчасць метанолу.
За шматгадовую плённую працу, вялікі асабісты ўклад у развіццё хімічнай прамысловасці Рэспублікі Беларусь у студзені 1997 года ўзнагароджаны ордэнам Пашаны. У 2002 годзе быў удастоены звання «Лепшы кіраўнік 2001 года», стаў пераможцам конкурсу «Чалавек справы — 2002» у намінацыі «За актыўнае садзейнічанне развіццю аграрнага сектара Беларусі».
Кіраваў з 25 студзеня 1978 года да 10 ліпеня 1992 года.
Скончыў Томскі політэхнічны інстытут па спецыяльнасці «тэхналогія неарганічных рэчываў». З траўня 1958 гады працаваў інжынерам, старэйшым інжынерам вытворча-тэхнічнага аддзела, начальнікам змены, начальнікам цэха Новокемеровского хімічнага камбіната.
На гродзенскі «Азот» прыбыў 22 красавіка 1963 года. Працаваў начальнікам змены, начальнікам цэха слабой азотнай кіслаты і аміячнай салетры, начальнікам вытворча-тэхнічнага аддзела. Цягам шасці гадоў быў галоўным інжынерам прадпрыемства. З 25 студзеня 1978 года загадам Міністэрства хімічнай прамысловасці СССР быў прызначаны выконваючым абавязкаў дырэктара Гродзенскага вытворчага аб'яднання «Азот» імя С. А. Прытыцкага, а з 27 кастрычніка 1978 года - яго дырэктарам.
У перыяд кіраўніцтва прадпрыемствам В. А. Івановым былі ўведзены ў строй дзеючых буйнатанажныя цэхі аміяк-3 і 4, карбамід-3 і 4, вытворчасць капралактаму другой чаргі. У выніку вытворчыя магутнасці «Азоту» рэзка ўзраслі.
Узнагароджаны ордэнамі Кастрычніцкай рэвалюцыі (1981 год), Працоўнага Чырвонага Сцяга (1976 год), «Знак Пашаны» (1971 год), медалём «За доблесную працу» і іншымі ўзнагародамі, удастоены званняў «Заслужаны работнік прамысловасці БССР» (1982 год). Ганаровы хімік». Узнагароджваўся Граматай Вярхоўнай Рады БССР (1964 год), Ганаровай Граматай Вярхоўнай Рады БССР (1975 і 1984 гады), абіраўся дэпутатам Вярхоўнай Рады БССР (з 1984 па 1989 гады).
Кіраваў з 30 лістапада 1965 года да 25 студзеня 1978 года.
У 1954 годзе скончыў Маскоўскі інстытут хімічнага машынабудавання.
З 30 лістапада 1965 года прыступіў да выканання абавязкаў дырэктара Гродзенскага азотнатукавага завода.
У перыяд яго кіраўніцтва прадпрыемствам былі пабудаваны цэхі аміяк-2 і карбамід-2, вытворчасць капралактаму першай чаргі, пачалося будаўніцтва цэхаў трэцяй чаргі. Нараўне з інтэнсіфікацыяй вытворчасці надаваў вялікую ўвагу развіццю сацыяльнай сферы.
Пры Г. І. Салаўёве «Азот» 24 квартала перамагаў ва ўнутрыгаліновым спаборніцтве, у 1970 годзе атрымаў на вечнае захоўванне Чырвоны сцяг ЦК КПСС і Савета Міністраў СССР, амаль увесь час быў пераможцам у спаборніцтве прамысловых прадпрыемстваў вобласці. У 1971 годзе быў узнагароджаны ордэнам Леніна.
Кіраваў з 1 чэрвеня 1961 года да 30 лістапада 1965 года.
Назначаны дырэктарам Гродзенскага азотнатукавага завода з 1 чэрвеня 1961 года, калі будаўніцтва прадпрыемства толькі разгортвалася.
Скончыў Бярэзнікаўскі хіміка-тэхналагічны тэхнікум (1933 г.) і Уральскі індустрыяльны інстытут імя Кірава ў Свярдлоўску (1937 г., з адзнакай), інжынер-механік хімічнай прамысловасці.
Да прыезду ў Гродна працаваў на Акцюбінскім хімічным камбінаце механікам аддзела капітальнага будаўніцтва, галоўным механікам камбіната, на Бярэзнікаўскім азотнатукавым заводзе — інжынерам па капітальным рамонце, начальнікам цэха кампрэсіі; галоўным механікам на хімічным заводзе па вытворчасці каучуку ў ГДР; галоўным механікам хімічнага камбіната, які будуецца ў Кітаі; галоўным механікам упраўлення хімічнай прамысловасці Пермскага Саўнаргаса, сакратаром парткама БЭТЗ у Бярэзніках (Пермская вобласць).
Удзельнік Вялікай Айчыннай вайны быў паранены. Узнагароджаны медалямі «За адвагу», «За абарону Каўказа», «За перамогу над Германіяй», «За доблесную працу ў перыяд Вялікай Айчыннай вайны».
Пры І. В. Антонаве была пабудавана першая чарга АТЗ: цэх слабой азотнай кіслаты і аміячнай салетры, першыя лініі цэхаў аміяк-1 і карбамід-1, шэраг дапаможных цэхаў. За будаўніцтва і пуск першай лініі завода ў 1964 годзе быў узнагароджаны ордэнам «Знак пашаны».
Кіраваў з 1 жніўня 1960 года да 1 чэрвеня 1961 года.
Працоўная дзейнасць пачалася ў Красналучынску на шахце. Працаваў змазчыкам пад'ёмнай машыны, затым перайшоў на хімзавод апаратчыкам цэха аміячнай салетры, потым цэха олеума. Працаваў майстрам на вытворчасці піраксіліну.
У 1929–1934 гадах вучыўся ў Куйбышаўскім індустрыяльным інстытуце. Пасля яго заканчэння па 1941 год працаваў у Горлаўцы (Данецкая вобласць) спачатку начальнікам змены, а затым начальнікам цэхаў аміячнай салетры, сульфату амонію.
З 1941 па 1945 год працаваў у Чырчыку (Ташкенцкая вобласць) на электрахімічным камбінаце. Быў начальнікам цэха азотнай кіслаты, а праз некаторы час — намеснікам начальніка ПТА. У 1945 годзе быў пераведзены ў Кіравакан Армянскай ССР на пасаду галоўнага інжынера мантажнага ўпраўлення трэста № 6 МХП СССР. У 1951 годзе працаваў у Пермскай вобласці (г. Губаха) на хімзаводзе намеснікам галоўнага інжынера, а потым галоўным інжынерам.
У 1939 годзе яму ўручаны знак «Выдатнік сацыялістычнага спаборніцтва МХП СССР», у 1946-м — медаль «За доблесную працу ў перыяд Вялікай Айчыннай вайны», у 1952-м — ордэн Працоўнага Чырвонага Сцяга.
З 1 жніўня 1960 года распараджэннем Савета Народнай Гаспадаркі БССР назначаны дырэктарам Гродзенскага азотнатукавага завода, які будуецца.