Трэцяе пакаленне сям'і Шанайда працуе на прадпрыемстве «Гродна Азот». Нядаўна заснавальніку дынастыі споўнілася 80 гадоў.

Не выпадкова дзеці ідуць па шляху свайго бацькі. Працягваюць сямейную традыцыю ўнукі. Працоўныя дынастыі на прадпрыемстве — гэта як маленькія частачкі, якія і ствараюць стабільнасць аднаго вялікага калектыва. Бо ні адзін бацька не дасць сыну дрэннай рады, ды і сын не пайдзе па слядах чалавека, які не адчувае гонару за сваю працу. Стабільны калектыў, дастойны заработны поплатак, упэўненасць у заўтрашнім дні ў раздзела сямейства — і вось ужо яго дзеці і ўнукі жадаюць паўтарыць гэты шлях.

Іван Мікалаевіч Шанайда ўжо шмат гадоў на пенсіі. Але яму ёсць што расказаць унукам. Ён працаваў у цэху аміяку, быў начальнікам цэха. Дзецям пра «Азот» ён ужо не расказвае, яны самі там працуюць. А пачалося ўсё ў далёкім 1960 годзе, калі выпускніка Львоўскага політэхнічнага інстытута накіравалі ў Беларусь развіваць хімічную прамысловасць. Завод у Гродне тады яшчэ толькі будавалі, так што два з паловай гады яму прыйшлося папрацаваць у Бабруйску.

— Калі я прыехаў у Гродна, спачатку быў дыспетчарам, — распавёў Іван Мікалаевіч. — А як толькі запусцілі цэх аміяк-1, перайшоў працаваць туды. Больш за дзесяць гадоў мы выпускалі самы танны аміяк у Савецкім Саюзе. Якраз калі я выйшаў на пэнсію, гэты цэх закрылі.

Іван Мікалаевіч ганарыцца тым, што яго дачка Аксана і сын Яраслаў пайшлі па ягоных слядах і працуюць у ААТ «Гродна Азот». Аксана Іванаўна скончыла тэхналагічны інстытут у Мінску і працавала на Азоце ў цэнтральнай заводскай лабараторыі ў секцыі карозіі, потым перайшла ў праектна-канструктарскі аддзел. У яе двое дзяцей — Ірына і Аляксандр. Абодва, як і маці, вучыліся ў тэхналагічным інстытуце, а цяпер працуюць на «Азоце». Ірына — лабарантка, а Аляксандр — інжынер-канструктар.

Сын Івана Мікалаевіча Яраслаў з дзяцінства захапляўся спортам. Тры гады займаўся гімнастыкай, потым плаваннем, ветразным спортам, стаў кандыдатам у майстры спорту. Хацеў нават стаць трэнерам па ветразным спорце, але ўсё ж пайшоў вучыцца ў Беларускую дзяржаўную політэхнічную акадэмію. Цяпер ён начальнік электрацэха. Ужо больш за дваццаць гадоў працуе на «Гродна Азот».

— Я заўсёды казаў дзецям, што трэба працаваць там, дзе вырабляюцца матэрыяльныя каштоўнасці, такія спецыялісты будуць запатрабаваны заўсёды, — прызнаўся Іван Мікалаевіч. — А пакуль ёсць нешта, чаго ты не ведаеш, трэба працягваць вучыцца.

І Яраслаў Іванавіч прыслухаўся да парады бацькі. Ужо працуючы на ​​»Азоце», ён атрымаў дыплом настаўніка англійскай мовы, бо веданне англійскай яму спатрэбілася для працы. А нядаўна скончыў яшчэ і Акадэмію кіравання пры Прэзідэнце Рэспублікі Беларусь.

У Яраслава Іванавіча трое дзяцей. Антон вучыцца на электрыка, а Ліза летась паступіла ва ўніверсітэт на спецыяльнасць будаўніка вытворчых і жылых памяшканняў. Самая малодшая дачка Оля вучыцца ў першым класе, любіць маляваць. На 80-годдзе дзядулі яна намалявала карціну.

На жаль, побач з Іванам Мікалаевічам ужо няма яго каханай жонкі Валянціны Цімафееўны. Яна таксама была хімікам. Працавала ў лабараторыі рамонтнага цэха, займалася аналізам металаў.

Іван Мікалаевіч нарадзіўся ва Украіне, але ўся яго працоўная дзейнасць звязана з беларускім горадам Гродна, тут жывуць і працуюць ягоныя дзеці, унукі. Не забываецца ветэрана прадпрыемства, ля вытокаў якога ён стаяў.

Да 50-годдзя прадпрыемства Іван Мікалаевіч падрыхтаваў матэрыял для стэнда, прысвечанага працаўнікам цэха аміяку першай чаргі. Такога падраздзялення ўжо даўно няма на карце «Азоту», а людзі, якія прайшлі яго школу — сапраўдныя першыя хімікі ў душы, якія і дагэтуль такімі застаюцца, — жывыя. Іван Мікалаевіч зрабіў усё, каб пра іх ведалі і памяталі.

(2016 г.)