Адным са спецыялістаў, пад кіраўніцтвам якіх рабілася гісторыя нашага прадпрыемства, быў заснавальнік працоўнай дынастыі сям'і Упітэр, Абрам Міхайлавіч (1912–1970). Нарадзіўся ён у заможнай інтэлігентнай сям'і. Восем яго старэйшых братоў сталі добра вядомымі лекарамі, а Абрам Міхайлавіч скончыў Маскоўскі энергетычны тэхнікум і ў 1937 годзе пачаў сваю працоўную дзейнасць на Кемераўскім азотнатукавым заводзе, дзе ўзначаліў энергаслужбу. У 1960 годзе па сямейных абставінах быў пераведзены на той жа пасадзе на Шчокінскі хімкамбінат, адкуль па выкліку ў чэрвені 1961 года прыбыў на будаўніцтва Гродзенскага азотнатукавага завода. Першы галоўны энергетык «Азоту» Абрам Міхайлавіч Упітэр аддаў нашаму прадпрыемству самыя цяжкія апошнія дзесяць гадоў свайго жыцця. Менавіта ў гэтыя гады, у перыяд будаўніцтва першай чаргі вытворчасці аміячнай салетры і слабой азотнай кіслаты, было зманціравана «сэрца» завода — цеплаэлектрацэнтраль. І найперш гэта было заслугай энергетычнай службы. Абрам Міхайлавіч Упітэр здолеў падабраць каманду кваліфікаваных спецыялістаў, пачынаючы з электраслесараў і заканчваючы кіраўнікамі службаў і ўчасткаў, якія з асаблівай цеплынёй і ўдзячнасцю да гэтага часу ўспамінаюць яго «ўрокі жыцця». «Ён валодаў дзіўным дарам размяшчаць да сябе людзей незалежна ад рангу і становішча, — успамінае дачка Ніна Абрамаўна, — з усімі быў адчынены і спагадны».
Выбітны кіраўнік, выдатны, таленавіты арганізатар, высокапрафесійны чалавек — такім ведалі Абрама Міхайлавіча ўсе, хто працаваў побач з ім. Яго праца была адзначана медалямі «30 гадоў перамогі ў Вялікай Айчыннай вайне», «За працоўную доблесць СССР», «За доблесную працу» ў гонар 100-годдзя Леніна, «За працоўную адзнаку», «За доблесную працу ў Вялікай Айчыннай вайне 1941– 1945 гадоў», ганаровымі знакамі «Выдатнік сацспаборніцтва» і «Пераможца сацспаборніцтва».
Рана сышоў з жыцця Абрам Міхайлавіч Упітэр, але памяць аб ім жыве ў яго дзецях і ўнуках, якія таксама звязалі свой лёс з «Азотам».
З 1963 года на прадпрыемстве працавала старэйшая дачка Абрама Міхайлавіча, Соф'я Абрамаўна Гантман. Пачынала інжынерам, неўзабаве была прызначаная кіроўным інжынерам, а затым начальнікам лабараторыі карозіі ЦЗЛ. У 1994 годзе пайшла на заслужаны адпачынак. Актыўная, мэтанакіраваная Соф'я Абрамаўна прытрымлівалася прыкладу бацькі і ставілася да прафесійных абавязкаў з вялікай адказнасцю. Узнагароджана шматлікімі граматамі прадпрыемства, знакамі «Ударнік 9-й пяцігодкі» і «Лепшы рацыяналізатар» (1978, 1979, 1983 і 1991 гадоў), ганаровымі граматамі ў гонар 20-годдзя «Азоту», 63-й гадавіны 2004 г. Фатаграфія С. А. Гантман была змешчана на завадскую Дошку гонару.
Муж Соф'і Абрамаўны, Марат Беніямінавіч Гантман, на нашым прадпрыемстве працаваў з 1964 года майстрам аддзялення рэгенерацыі біялагічнай ачысткі сцёкавых вод у цэху АПСВ. На працягу 33 гадоў ён заставаўся верным абранай прафесіі. Узнагароджваўся падзякамі ў гонар 10-годдзя пуску капралактама, 15-годдзя цэха АПСВ, 68-й гадавіны Узброеных сіл СССР.
Працягвае шлях працоўнай дынастыі дачка Соф'і Абрамаўны і Марата Беніямінавіча, Любоў Маратаўна Зоціна. Пасля заканчэння БТІ атрымала спецыяльнасць «інжынера-хіміка» і з 1995 года працуе інжынерам у ЦЗЛ, а яе муж, Сяргей Мікалаевіч Зоцін, працуе на «Азоце» майстрам па рамонце тэхналагічнага абсталявання ў цэху капралактам-2. Іх сын Аляксей працуе ў цэху сувязі ААТ «Гродна Азот».
Па слядах Абрама Міхайлавіча Упітэр пайшла і яго малодшая дачка, Ніна Абрамаўна. Гродзенскі дзяржаўны ўніверсітэт імя Я. Купалы скончыла двойчы: у 1971 годзе — біяфак, а ў 1995 — факультэт фізічнай культуры. На заводзе працавала з 1971 года. Спачатку лабарантам ЦЗЛ, затым інструктарам па фізкультуры, а з 1990 года ўзначальвала спартыўны комплекс ААТ «Гродна Азот». З'яўлялася членам зборнай БССР па баскетболе (1972–1947 гг.). Узнагароджана шматлікімі граматамі і дыпломамі за ўклад у развіццё фізкультуры і спорту. «Спорт для ўсіх — гэта не заклік, а рэальнасць. Гэта маё жыццё, — кажа Ніна Абрамаўна. — Ветэраны нашага прадпрыемства да гэтага часу памятаюць, як на найпростых спартыўных пляцоўках, якія ўзнікаюць вакол узводзімых карпусоў, праходзілі першыя турніры, спаборнічалі каманды яшчэ толькі якія будуюцца або ўжо абкатваюць абсталяванне цэхаў. Спорт унёс сваё ўкладанне ва згуртаванне маладога калектыва, у той жа час сяброўства з ім, здаровая выява жыцця сталі добрай традыцыяй, якая адрознівае азотаўцаў і цяпер». Сёння Ніна Абрамаўна знаходзіцца на заслужаным адпачынку, але сувязь з прадпрыемствам не спынілася. Яна фізорг савета ветэранаў ААТ «Гродна Азот». Ніна Абрамаўна ўпэўнена: «Удзел у спартыўных мерапрыемствах, якія праводзяцца саветам ветэранаў, дазваляе пашырыць кола зносін людзей, якія знаходзяцца на заслужаным адпачынку, сустрэцца з аднадумцамі і з карысцю для здароўя правесці час!».
Інструктарам-метадыстам фізкультурна-спартыўнага комплексу прадпрыемства працуе і дачка Ніны Абрамаўны, Надзея Упітэр. Яна скончыла Гродзенскі дзяржаўны ўніверсітэт імя Я. Купалы, факультэт фізічнай культуры. На «Азоце» Надзея працуе ўсяго тры гады, але ўжо ўзнагароджана граматамі раённага ўпраўлення па фізічнай культуры і спорце.
(2009 г.)