Кніга жыцця працоўнай дынастыі сям'і Людмілы Васільеўны Назарук налічвае 99 частак, па суме адпрацаваных на заводзе гадоў яе бацькам, Васілём Дзмітрыевічам Дубоўцавым, дачкой, Наталляй Яраслаўнай Галгофскай, і зяцем, Аляксандрам Аляксандравічам Галгофскім. Кожная старонка ў гэтай кнізе запоўнена мноствам падзей, фактаў і імёнаў, так ці інакш злучаных з нашым прадпрыемствам.
Заснавальнік дынастыі — Васіль Дзмітрыевіч Дубоўцаў, які на працягу сямнаццаці гадоў быў начальнікам каманды ваенізаванай аховы «Азоту», заўсёды выразна ўяўляў, як трэба будаваць працу, з вялікай адказнасцю падыходзіў да рашэння любых пытанняў. А сітуацыі, якія патрабуюць імгненнага рэагавання, у ахоўнай службе ўзнікаюць штодня, і Васіль Дзмітрыевіч паспяхова з імі спраўляўся, дзякуючы чаму карыстаўся ў калектыве аўтарытэтам чалавека, які ведае сваю справу. Але лёс распарадзіўся так, што ў 1982 годзе В. Д. Дубоўцаў перайшоў працаваць у цэх падсобнай гаспадаркі вартаўніком, дзе працаваў яшчэ сем гадоў.
У агульны аддзел прадпрыемства на пасаду кур'ера ў 1974 годзе прынялі дачку Васіля Дзмітрыевіча — Людмілу Васільеўну Назарук. У гэтым годзе выпалася трыццаць восем гадоў з таго памятнага для Людмілы Васільеўны дня, калі яна пачала працоўны шлях на «Азоце». Кожную прыступку свайго прафесійнага росту яна лічыць важнай: і работу кур'ерам, і інспектарам агульнага аддзела. Але калі спытаць у Людмілы Васільеўны, што з'яўляецца справай усяго яе жыцця, яна без сумневу адкажа — архівазнаўства. У 1988 годзе Л. В. Назарук скончыла Маскоўскі гісторыка-архіўны інстытут і неўзабаве была прызначаная загадчыцай азотаўскага архіва.
Любы архіў — захавальнік гісторыі. Дакументы, якія сабраны ў архіве нашага прадпрыемства, — сведкі падзей амаль 50-гадовай гісторыі «Азоту». Загады, распараджэнні, калектыўныя дагаворы, бізнес-планы, пратаколы, асабістыя справы азотаўцаў — з імі на працягу доўгага часу была звязана штодзённая карпатлівая праца Л. У. Назарук. Камусьці можа здацца сумным заняткам усё жыццё рыхтаваць даведкі па розных пытаннях, пераглядаць тысячы дакументаў, класіфікаваць іх, але не для Людмілы Васільеўны. Яна валодае добрай памяццю, акуратная, паслядоўная не толькі на працы, але і ў паўсядзённым жыцці. Бо абраная прафесія заўсёды накладвае адбітак на характар чалавека, асабліва, калі прыкіпаеш да яе душой, як у выпадку з нашай гераіняй. Нягледзячы на тое, што Людміла Васільеўна ўжо можа дазволіць сабе займацца выключна хатнімі справамі і надаваць увесь час родным і блізкім, яна працягвае працаваць. Сёння Л. В. Назарук — касцялянка ў дзіцячым садку № 50. Пісьменная, эрудыраваная, адказная — такой яе ведаюць калегі. «А яшчэ яна кахаючая мама і клапатлівая бабуля!» — гаворыць дачка Л. В. Назарук Наталля Яраславаўна Галгофская, якая працягвае традыцыі сваёй сям'і і таксама працуе на «Азоце». У 1994 годзе пасля заканчэння Беларускай дзяржаўнай політэхнічнай акадэміі прыйшла яна таваразнаўцам у аддзел збыту, а праз сем гадоў была назначана інжынерам аддзела закупак абсталявання і камплектацыі.
Вось ужо дзевятнаццаць гадоў звязваюць з «Азотам» і мужа Наталлі Яраслаўнаўны Аляксандра Аляксандравіча Галгофскага — старэйшага майстра ЦАКПіРСР. У 1999 годзе ён атрымаў спецыяльнасць «прамысловае і грамадзянскае будаўніцтва», скончыўшы Беларускую дзяржаўную палітэхнічную акадэмію, а паралельна з вучобай ужо з 1993 года працаваў у будаўніча-мантажным упраўленні. Спачатку быў муляром, потым прарабам. У 2002 годзе А. А. Галгофскага перавялі ў цэх антыкаразійных пакрыццяў і рамонтна-будаўнічых работ. Будаўнік — адна з нямногіх прафесій, дзе плён уласнай працы можна ўбачыць на свае вочы праз многія гады, разглядзець уласныя памылкі і ацаніць добрыя якасці. Таму сапраўдны будаўнік ставіцца да сваёй прафесіі дрыгатліва і творча. Такім і з'яўляецца Аляксандр Аляксандравіч. Таму кіраўніцтва цэха давярае яму самыя адказныя заданні.
Пераглядаючы старонкі працоўнай біяграфіі можна з упэўненасцю сказаць, што кожнаму з прадстаўнікоў гэтай сям'і «Азот» даў вельмі шмат. Гэта не толькі прафесійныя веды і навыкі, якія зрабілі кожнага з іх упэўненымі ў сваіх сілах спецыялістамі, але і адчуванне сябе часцінкай адной вялікай сям'і — нашага сямітысячнага калектыву. А гэта самае галоўнае!
(2009 г.)