З Тэафіля Іосіпавіча і Марыі Антонаўны Кісялеўскіх бярэ свой пачатак біяграфія працоўнай дынастыі іх сям'і. Тэафіль Іосіпавіч і Марыя Антонаўна былі родам з вёскі Дзеркінцы Гродзенскай вобласці. Прыгожыя гэта месцы, Дзеркінцы. Вёска размешчана на беразе возера Белае, а побач знаходзіцца азотаўская турбаза «Хімік» (або «Шэрыя вочкі» — так яна называлася ў тыя часы), дзе і працавалі Тэафіль Іосіпавіч і Марыя Антонаўна. Выхавалі траіх дзяцей: дзвюх дачок і сына. Зоя Тэафілеўна Кісялёўская непрацяглы час працавала поварам у «Шэрых вочках», а сын, Мечыслаў Тэафілевіч, аддаў «Азоту» 33 гады свайго жыцця.
Пачыналася ўсё ў 1969 годзе, калі Мечыслаў Тэафілевіч упершыню прыйшоў на завод у цэх аміяк-1. Да 1975 года працаваў слесарам. Выбранае справу вывучаў старанна, не саромеўся спытаць аб яго тонкасцях у больш дасведчаных працоўных. Настойлівы, дысцыплінаваны, адказны, Мечыслаў Тэафілевіч неўзабаве быў прызначаны брыгадзірам слесараў. На працягу 15 гадоў ён спаўна апраўдваў аказаны яму давер, а ў 1990 годзе перайшоў у цэх аміяк-2 на пасаду інструментальшчыка. На заслужаны адпачынак пайшоў у 2002 годзе. Высокія ўзнагароды, вядома, не абышлі Мечыслава Тэафілевіча бокам. Яго плённая праца неаднаразова адзначалася ганаровымі граматамі прадпрыемства. М. Т. Кісялеўскі знаходзіўся і ў цэнтры грамадскага жыцця завода. Многія работнікі «Азоту» памятаюць вакальную групу «Рублёвачка», самадзейныя артысты якой бралі ўдзел ва ўсіх святочных мерапрыемствах, што праводзіліся на заводзе, і іх выступленні заўсёды суправаджаліся цёплым прыёмам гледачоў і бурнымі апладысментамі. Мечыслаў Тэафілевіч Кісялеўскі валодаў прыгожым голасам і тонкім музычным слыхам і, вядома ж, выступаў на сцэне ў складзе «Рублёвачкі». «У таты няма музычнай адукацыі, — расказвае сын Мечыслава Тэафілевіча Аляксандр, — але яму гэта не перашкодзіла асвоіць такі інструмент, як скрыпка. Я думаю, што гэтыя здольнасці яму перадаліся ў спадчыну: мой прадзед добра граў на скрыпцы і нават быў музыкам на вяселлі ў князя Сталыпіна!
Галіна Уладзіміраўна Кісялеўская, жонка Мечыслава Тэафілевіча, таксама працавала на «Азоце». У 1963 годзе скончыла ГПТУ № 7 электрыкаў, першыя выпускнікі якога атрымалі накіраванне на наша прадпрыемства. Галіна Уладзіміраўна патрапіла ў цэх аміяк-1 і прымала актыўны ўдзел у яго пуску. Працавала апаратчыкам. Свой участак працы вывучыла дасканала і карысталася аўтарытэтам. У 1998 годзе пайшла на заслужаны адпачынак. Сёння Галіна Уладзіміраўна Кісялеўская займаецца выхаваннем унукаў, але часта ўспамінае час працы на заводзе. «Калектыў быў малады, энергічны, — кажа Галіна Уладзіміраўна. — Разам не толькі працавалі, але і час вольны бавілі, абаранялі гонар цэха ў круглагоднай спартакіядзе, якая праводзіцца на заводзе!»
З мужам, Мечыславам Тэафілевічам, выхавалі дваіх сыноў: Аляксандра і Віктара. Па слядах бацькоў пайшоў старэйшы сын, Аляксандр Мечыслававіч Кісялеўскі. Сёння ён працуе ў цэху сувязі электраманцёрам па рамонце і абслугоўванні станцыйнага абсталявання сувязі. Скончыў Беларускі нацыянальны тэхнічны ўніверсітэт па спецыяльнасці «энергетык». У 1989 годзе прыйшоў на «Азот» у цэх ТНП, але неўзабаве быў прызваны на воінскую службу. Служыў у войсках сувязі ў заходняй групе войск у Германіі (г. Магдэбург). У самым канцы службы лёс закінуў яго ў Іркуцк, адкуль і дэмабілізаваўся. «І вядома, вярнуўся на «Азот»! — расказвае Аляксандр Мечыслававіч. — Да 1994 гады працаваў слесарам па рамонце і абслугоўванню помпавага абсталявання ў цэху карбамід-3, але вось ужо каля чатырнаццаці гадоў маё месца працы — цэх сувязі!». Камунікабельны, жыццярадасны чалавек, добрасумленны і безадмоўны работнік, які карыстаецца ў калектыве заслужанай павагай. А яшчэ Аляксандр Мечыслававіч добры сем'янін. Разам з жонкай выхоўваюць дачку Алену і сына Зміцера. Можа, у будучыні яны таксама абяруць прафесію хіміка?
(2009 г.)