Усё жыццё Віталь Гаўрылавіч Варфаламееў (1936–1993) — заснавальнік сямейнай дынастыі Варфаламеевых — шчыра служыў хіміі, лічачы сябе шчаслівым чалавекам, дзякуючы ўдаламу выбару прафесіі. А ўсё пачыналася ў далёкім 1963 годзе, калі В. Г. Варфаламееў упершыню прыйшоў на «Азот». Нарадзіўся ён у Віцебскай вобласці. Бацьку, чалавека ваеннага, перавялі ў Гродна. З таго моманту і звязаў Віталь Гаўрылавіч сваё жыццё з гродзенскай зямлёй.
Працоўную дзейнасць пачынаў у цэху аміяк-1 машыністам кампрэсарных установак. Скончыў вячэрняе аддзяленне Гродзенскага хіміка-тэхналагічнага тэхнікума. Некаторы час быў майстрам па рамонце абсталявання ў цэху карбамід-2, а апошнія свае працоўныя гады аддаў цэху ВЕН, дзе працаваў слесарам—інструментальшчыкам. Але дзе б ні працаваў Віталь Гаўрылавіч Варфаламееў, заўсёды з душэўнай цеплынёй расказваў пра сваіх калег і з асаблівым гонарам — пра прадпрыемства.
«Тата быў выдатным чалавекам, — успамінае старэйшая дачка Віталя Гаўрылавіча, Таццяна. — Добры, таварыскі, вясёлы. Ну проста душа любой кампаніі!» І нядзіўна. Віталь Гаўрылавіч быў творчай натурай: пісаў вершы, спяваў песні, граў на гітары. Але асноўным яго захапленнем была рыбалка. «На заводзе нават легенды хадзілі, — распавядае Таццяна Вітальеўна. — Казалі, што калі на Савецкай плошчы заліць вялікую лужыну, дык нават у ёй Варфаламееў зловіць рыбу! А лавіў ён заўсёды выключна вудай. Памятаю, прывозіў з рыбалкі рыбу мяшкамі, выкладваў у ванну і запрашаў усіх суседзяў, дзяліўся ўловам, а толькі тое, што заставалася, елі самі».
Адразу пасля заканчэння школы, можна сказаць, за руку прывёў Віталь Гаўрылавіч на «Азот» Таццяну. І, вядома ж, туды, дзе працаваў сам, — у цэх аміяк-1. З 1980-га па 1992-й, да закрыцця цэха, працавала Т. В. Варфаламеева апаратчыкам сінтэзу. Затым перайшла ў цэх сульфату амонію, дзе працуе дагэтуль.
Тут яна сустрэла сапраўднае каханне, выйшла замуж. Яе муж Віктар Яўгенавіч Палуйчык на «Азоце» працуе з 1983 года. Сёння ён слесар-рамонтнік цэха цыклагексанон-1. З 1999 па 2008 год з'яўляўся членам цэхавага камітэта цэха сульфату амонія, грамадскім інспектарам па ТБ.
Грамадская праца не абмінула і саму Таццяну Вітальеўну. Яшчэ ў школе яна была старшынёй рады піянерскай дружыны, у цэху аміяк-1 — сакратаром камсамольскай арганізацыі, членам камітэта камсамола. У 1986 годзе яе фатаграфія была занесена ў Кнігу Пашаны ЦК УЛКСМ, а з 2007 года Таццяна Вітальеўна з'яўляецца намеснікам старшыні цэхкама цэха сульфату амонію. Як і Віталь Гаўрылавіч, Таццяна піша вершы і добра спявае.
Малодшая сястра Таццяны Вітальеўны, Маргарыта, таксама працуе ў ААТ «Гродна Азот». Праўда, не адразу звязала яна свой лёс з прадпрыемствам. Пасля заканчэння ГПТУ № 74 некаторы час працавала цырульнікам, але неўзабаве прыйшла на «Азот». Пачынала ў цэху вен апаратчыкам гашэння, затым быў цэх ТНП, дзе працавала машыністам, а сёння Маргарыта Вітальеўна — апаратчык выпаркі ў цэху карбамід-2.
Працягвае сямейную эстафету трэцяе пакаленне Варфаламеевых — унучка Віталя Гаўрыловіча, дачка Таццяны Вітальеўны, Вольга. Яна на выдатна скончыла каледж хімічнай прамысловасці і ў 2006 годзе па размеркаванні прыйшла працаваць лабарантам у ЦАТК. Завочна вучыцца ў БДТУ.
(2008 г.)