«Гэта было ў 1961 годзе, — так пачала сваё апавяданне Марыя Феліксаўна Бяленік. — За некалькі кіламетраў ад Гродна разгарнулася будаўніцтва першага хімічнага гіганта ў Беларусі — азотнатукавага завода». Марыя Феліксаўна і яе муж Антон Серафімавіч — не толькі сведкі, але і актыўныя ўдзельнікі падзей тых гадоў. Яны ўспамінаюць:
— «Азот» быў аб'яўлены камсамольска-моладзевай будоўляй, на якую з вялікім жаданнем ехалі спецыялісты з усіх куткоў Савецкага Саюза. Але да пуску завода неабходна было падрыхтаваць спецыялістаў і з мясцовых кадраў, таму аб'явілі набор групы лабарантаў і дзвюх груп машыністаў кампрэсарных і помпавых установак у Магілёўскае ПТВ № 44. У Гродзенскім вучылішчы электрыкаў № 7 рабочыя навучаліся па спецыяльнасці апаратчыкаў, а ў Наваполацку — асвойвалі спецыяльнасць кіпаўцаў.
Марыя Феліксаўна і Антон Серафімавіч разам вучыліся ў Магілёве і пасля стажыроўкі на хімічным прадпрыемстве ў Днепрадзяржынску вярнуліся ў Гродна. Марыя Феліксаўна Бяленік у самым пачатку свайго працоўнага шляху тры гады працавала ў цэху водазабеспячэння. З душэўнай цеплынёй успамінае яна той час: «23 ліпеня 1963 гады мяне прызначылі машыністам помпавай станцыі. Начальнікам цэха тады быў Яхім Аляксандравіч Блядноў. Працавалі шмат, ішла абкатка абсталявання, і штодзень прыходзілі ўсё новыя і новыя людзі. В. А. Гантарава, Г. М. Буцько, А. І. Каленка, К. М. Бурак, М. П. Карпека — побач працавалі калегі, заўсёды гатовыя прыйсці на дапамогу адзін аднаму».
У гэтым жа 1963 годзе Марыю Феліксаўну прынялі ў члены КПСС. Энергічная, нястомная, выканаўчая, яна актыўна ўдзельнічала ў грамадскім жыцці і дзесяць гадоў прапрацавала ў парткаме. Завочна вучылася і паспяхова скончыла Навагрудскі гандлёва-эканамічны тэхнікум па спецыяльнасці «бухгалтар-эканаміст прамысловых прадпрыемстваў» і некаторы час была эканамістам у ЖЭУ. Але асноўную частку свайго працоўнага стажу — а гэта 22 гады! — прысвяціла Марыя Феліксаўна аддзелу кадраў нашага прадпрыемства. Была гэта, перш за ўсё, праца з людзьмі, а чалавек, які выконвае яе, павінен быць добрым псіхолагам, тонка разумець праблемы і лёсы людзей і добра ведаць персанал. Яна ідэальна адпавядала дадзеным патрабаванням, як па прафесійных, так і чалавечых якасцях. Акрамя таго, той факт, што М. Ф. Бяленік стаяла ля вытокаў станаўлення прадпрыемства і ведала гісторыю яго развіцця не па чутках, вельмі дапамагаў ёй працаваць на перспектыву. Таленавіты арганізатар любой справы і пачынанні, яна ўмела гуртавала калектыў для дасягнення пастаўленых перад ім мэт.
Непрыкметна праляцелі гады. Прыйшоў час сыходзіць на заслужаны адпачынак. Але Марыя Феліксаўна ні пра што не шкадуе, тым больш, што яе вытворчыя дасягненні не засталіся незаўважанымі. Сведчанне таму — шматлікія ўзнагароды і граматы, сярод якіх медаль Міністэрства хімічнай прамысловасці «За працоўныя заслугі».
35 гадоў прапрацаваў на «Азоце» муж Марыі Феліксаўны — Антон Серафімавіч Бяленік. Пачынаў ён у цэху АКіВАУ машыністам кампрэсарных установак. «Зменай № 1, у якой я працаваў, — расказвае Антон Серафімавіч, — кіраваў вопытны хімік, запрошаны з Кемераўскага хімічнага камбіната, а ў будучыні — адзін з дырэктараў «Азоту» Уладзімір Андрэевіч Іваноў. Менавіта нашай зменай была атрымана першая салетра!»
Нямала прыйшлося рашаць складаных задач. З усім спраўляліся. А ўсё таму, што калектыў быў дружны. З удзячнасцю ўспамінае Антон Серафімавіч сумесную працу з Л. Малышкінай, Г. Старонскай, В. Валяевым, якія дапамагалі глыбей зразумець сакрэты прафесіі. «Я зразумеў, што з хіміяй не расстануся ніколі, — кажа А. С. Бяленік, — і вырашыў вучыцца далей». У 1968 годзе скончыў вячэрняе аддзяленне Гродзенскага політэхнічнага тэхнікума і дыпломны праект абараніў на «выдатна».
Трынаццаць гадоў прапрацаваў Антон Серафімавіч Бяленік у цэху Акіжау і падняўся па службовых усходах да пасады начальніка змены. А наступнай прыступкай яго працоўнай біяграфіі стаў цэх сульфату амонію.
— Мне пашанцавала: нямала сустракаў я на сваім жыццёвым шляху цікавых яркіх людзей, — расказвае Антон Серафімавіч. — У цэху сульфату амонію давялося працаваць разам з Я. Я. Алейнікам, А. У. Сіроціным, С. А. Жарскім, якія былі для мяне прыкладам таго, як трэба выконваць свае службовыя абавязкі, каб дасягаць усё новых і новых вышынь.
Больш за дзесяць гадоў працаваў А. С. Бяленік майстрам, а затым акалічнасці склаліся так, што перавёўся ў цэх ОПСВ, адкуль і пайшоў на заслужаны адпачынак. Успамінаючы аб шматлікіх узнагародах, ён асабліва адзначае медаль «За працоўныя заслугі», атрыманую ў 1976 году.
У сямейным жыцці Марыі Феліксаўны і Антона Серафімавіча таксама ўсё склалася шчасна. Ажаніліся яны яшчэ падчас вучобы ў Магілёўскім ПТВ № 44 і з таго часу, на працягу вось ужо 46 гадоў, усё палавіняць. Разам вырасцілі дваіх сыноў, якія сёння працягваюць шлях працоўнай дынастыі сям'і Бяленік. Старэйшы сын Андрэй скончыў Беларускі політэхнічны ўніверсітэт і ў 1987 годзе па накіраванні прыбыў на «Азот». Пачынаў у цэху карбамід-3 майстрам, неўзабаве быў прызначаны старэйшым майстрам, а з 1993 года Андрэй Антановіч Беленік працуе намеснікам начальніка цэха АПСВ. Малодшы сын Юрый таксама пайшоў па слядах бацькоў і дзевятнаццаць гадоў назад уладкаваўся ў арматурны цэх слесарам механазборачных прац, а ў 1996 году перайшоў у цэх КИПиА. І Марыя Феліксаўна, і Антон Серафімавіч вельмі ганарацца сваімі сынамі. З дзяцінства ім было прышчэплена працавітасць, паважлівае стаўленне да людзей, а таксама любоў да абранай прафесіі, якую бацькі пранеслі праз усё сваё працоўнае жыццё. Нядзіўна, што Андрэй і Юры набылі на заводзе выдатную рэпутацыю.
Інжынерам 1-й катэгорыі працуе ў ПКА нявестка заснавальнікаў дынастыі, жонка Андрэя Антонавіча Беленіка, Таццяна. Прыйшла на завод яна ў 1987 годзе, адразу ж пасля заканчэння Беларускага політэхнічнага ўніверсітэта. Пачынала інжынерам-тэхнолагам у РМП, а з 1991 па 1996 год была эканамістам на ўчастку па вырабе прэссформы. Апошнія трынаццаць гадоў нязменным месцам працы Таццяны Барысаўны з'яўляецца ПКА.
Ужо выраслі і ўнукі. Сын Андрэя Антонавіча Беленіка Павел працуе вадзіцелем у аўтатранспартным цэху, а дачка Ганна — студэнтка Беларускага дзяржаўнага эканамічнага ўніверсітэта. Малодшы ўнук, сын Юрыя Антонавіча Бяленіка, Дзяніс заканчвае Гродзенскі каледж № 49.
«Наш завод — гэта наша жыццё, — у заключэнне кажуць заснавальнікі працоўнай дынастыі. — Мы вельмі хочам, каб жыццё ўнукаў таксама было насычанае падзеямі, працай, сустрэчамі з цікавымі людзьмі, вытворчымі поспехамі і, вядома, было звязана з «Азотам». І гэта не пустыя словы.
(2008 г.)